İlk gündən son günədək
Vətən müharibəsi qələbəmizlə başa çatdı. Minlərlə şəhid verdik. Sağlamlığından keçib qələbə ilə geri dönənlərimiz də var. Hər birinə borclu olduğumuz o oğullar haqqında yazmaq isə əliqələmli hər kəsin vəzifə borcudur.
Bu günlərdə Milli Məclisin İşlər İdarəsinin İaşə Xidmətinin əməkdaşı, 44 günlük Vətən müharibəsinin ilk günündən sonunadək cəbhə xəttində əsgəri xidmətini yerinə yetirən Sübhan Nail oğlu Səmədovla görüşmüşük. Onunla müsahibəni oxuculara təqdim edirik:
- Sübhan, mümkünsə, özün barədə bir az məlumat ver.
- Qəbələ rayonunun Zarağan kəndində doğulmuşam. Kəndimiz rayon mərkəzindən 5-6 kilometr məsafədə yerləşir. Ailədə iki uşağıq: mən və məndən iki yaş kiçik bacım.
Məsəl var deyirlər, filankəsin çörəyi daşdan çıxır. O deyim bizim ailədə tam əksini tapıb. Atam daş ustasıdır, hörgü işləri görür. Anam isə evdar qadındır. Bütün ailəmizin çörəyi atamın daşdan cadar-cadar olmuş əllərindən çıxıb həmişə. Balaca vaxtımızdan da bizə halallıq, dürüstlük, zəhmət təlqin edilib. Mən ali təhsilliyəm. Sumqayıt Dövlət Universitetinin iqtisadiyyat və idarəetmə fakültəsini bitirmişəm.
Kəndimizdəki 1 saylı orta məktəbi bitirəndən sonra hərbi sahəni deyil, iqtisadiyyatı seçdim. İnstitutu bitirən kimi iyul ayında əsgər getdim. Sumqayıtın Nasosnu qəsəbəsindəki hərbi hissədə bir ay qalandan sonra zirehli maşın sürücüsü kimi Pereküşküldəki hərbi hissəyə ezam olundum. Orada da bölgü keçirildi və mən təminat bölüyünə düşdüm. Elə bölgü başa çatan günün səhəri də müharibənin başlanmasını elan edən üçdəfəli həyəcan siqnalı səsləndirildi...
Mən əsgəri xidmətə cəmi iki ay idi başlamışdım və hələ vəziyyəti tamlığı ilə dərk edə bilmirdim. Hərbi hissədə təlaş qarışıq sevinc müşahidə olunurdu - silahını götürən kim, çantasını toplayan kim... Hələ həyatımda elə ruh yüksəkliyi görməmişdim. Elə bil toya, bayrama hazırlaşırdılar. Belə bir ruhla görülən işin qələbə ilə nəticələnəcəyi hamıya gün kimi aydın idi...
KAMAZ maşınlarına doluşub yola düşdük. Maşında Tovuzdan olan 18 yaşlı bir əsgərdən başqa kimsəni tanımırdım. Sonralar hamı ilə dostlaşdıq. Müharibə elə bir yerdir ki, yanındakı əsgər yoldaşın sənə dünyada ən yaxın və əziz adam sayılır.
Bizi əvvəlcə Füzuliyə apardılar. Mən 44 günlük müharibədə ilk gündən son günədək cəbhə xəttində idim, təminat sektorunda xidmət edirdim.
İnanın ki, o 44 gün ərzində valideynlərim bilməmişdilər ki, mən cəbhədəyəm. İstədiyim qız vardı, hazırda nişanlımdır. Ondan başqa kimsəyə deməmişdim. Ona da halallaşmaq məqsədi ilə xəbər vermişdim. Çox ağladı, üzüldü, amma dedim müharibədir, hər şey ola bilər... Bircə qorxum anamdan idi. O, mənə çox bağlıdır. Düşündüm ki, bilsə mən cəbhədəyəm, yeməkdən, içməkdən kəsiləcək, sağlamlığına zərər dəyəcək... Hətta dəfələrlə anamla telefonla danışarkən atəş səsləri eşidilirdi, deyirdim narahat olma, təlimdəyik...
Elə günlər olurdu ki, sıldırım qayalara dırmaşaraq döyüş yoldaşlarımıza təminat çatdırmalı olurduq, boğazımız quruyur, udquna, danışa bilmirdik. Kürəyimizdə bir yeşik su ola-ola, ondan bir qurtum içməyə qıymırdıq ki, biz dönüb bir yerdə su tapıb içərik, qoy bunu döyüşdəki əsgərlərə çatdıraq...
- Qələbə xəbərini harada eşitdin?
- Şuşaya doğru qalxırdıq. Orada döyüşü bitirib dincəlmək üçün bir koordinata toplaşan döyüşçülərə təminat aparırdım. Yolda bir-iki dəqiqə dincimizi alarkən nişanlıma zəng vurdum. O, ağlaya-ağlaya məni təbrik etdi ki, müharibə bitdi. Moskvada Rusiya Prezidentinin vasitəçiliyi ilə Azərbaycan Prezidenti və Ermənistanın Baş naziri arasında üçtərəfli Bəyanat imzalanıb. Lazımi nöqtəyə çatanda döyüşdən yorğun gələn qardaşlarımız yatmışdılar. Onları
